W Polsce saturator najczęściej kojarzony jest z „wózkiem” do produkcji wody sodowej (przez nasycanie wody dwutlenkiem węgla), popularnym elementem krajobrazu ulicznego w czasach PRL-u, obecnie zaliczanym do ówczesnego folkloru. Te „punkty handlu detalicznego” oferowały albo „czystą” wodę sodową, albo z domieszką syropu owocowego. Saturator z oprzyrządowaniem składał się z:
- wózka na dwóch kołach motorowerowych, z aparatem do saturacji i szafką 
- butli ze sprężonym gazem (najczęściej dużej, przemysłowej) 
- słojów z dozownikiem na syrop owocowy (standardowo dwóch, na dwa gatunki syropu – zwykle malinowy i cytrynowy) 
- węży do podłączenia wody 
- kilku szklanek. 

Dodatkowe wyposażenie takiego urządzenia mogły stanowić: 
- parasol przeciwsłoneczny 
- łańcuch z kłódką (zabezpieczenie przeciw kradzieży). 

Do lat 1980 były one produkowane przez fabrykę DOMGOS z Rudy Śląskiej.  Istniały też saturatory stacjonarne, usytuowane w tak zwanych pijalniach wody sodowej – jednak w Polsce saturatorem najczęściej nazywany był opisany wyżej zestaw przewoźny. Oprócz mobilności cechą wyróżniającą te obiekty „gastronomiczne” były również szklanki wielorazowego użytku, płukane pobieżnie metodą natryskową, przez co serwowany przez sprzedawcę napój bywał czasem nazywany „gruźliczanką”. Kolejną charakterystyczną cechą wózków saturacyjnych było źródło pochodzenia wody: miejska sieć wodociągowa (niekiedy hydranty przeciwpożarowe). Ten „punkt sprzedaży detalicznej” obsługiwany był przez pojedynczą osobę, pracownika przedsiębiorstwa będącego właścicielem urządzenia lub przez jego dzierżawcę (pracującego na własny rachunek). 

Zródło.Wikipedia